o günlerde

biz o günlerde sevmeyi "sevmek" sanıyorduk
ve sevdiğin için kişiliği bırakmak gerektiğini bilmiyorduk

kitle iletişim araçlarında gördük
para etmeyen karpuzlar yolların kenarına dökülüyordu
bizim de sevgi sandığımız karpuzlarımız
çekirdeği ayıklanmamış hayallerimiz
hep aynı yolların kenarına dökülüyordu

bir şehrin rüyalarını paylaşıyorduk her birimiz
ve her birimizin rüyası aynı patlamayla bölünüyordu
burnumuzun dibinde,
yalnızca bir kaç boy farkı ilerde
adı meçhul işçiler çukurlara döküyordu demir artıklarını
bizim de rüyalarımız boyluyordu çukurun dibini
ve üzerine su dökülüyordu,
soğusun diye, unutulsun diye..

şehir griydi sadece,
ve bir kadından hoşlanmak için hoşlanmak yetiyordu sadece
sormuyordu kadınlar,
"bizi nereden duydunuz"
a) arkadaştan, b) reklamlardan

zaman her şeye ilaçtır lafına aldanıyoruz daha
zaman her şeye ilaç değildir aziz dostum
zaman sadece her şeyin üstünü kapatır

çokça zaman geçti sevginin ne olduğunu unutmamızdan
zaman,
sevginin üzerini kapattı sadece

heyhat büyüdüğüm şehir,
biz seni yaşamadık ki,
biz seni sevmedik ki,
bizimkisi bilyelerden dünyayı büyük gördüğünü sanmaktı sadece
ve senin camında tuttuk bilyeleri güneşe
belki biraz daha büyür de
daha çok aydınlatır diye

biz şehirden hiç çekmedik
biz şehri yaşayanlardan
biz seni soluyanlardan
biz o şehirde soluğumuzu kesip bizi ortada bırakanlardan çektik

biz o günlerde sevmeyi "sevmek" sanıyorduk
ve çocuk sayılmaktan utanmayarak
süte hala bisküvi banıyorduk.